dinsdag 10 november 2009

Gods plannen eerst

Momenteel ben ik aan het lezen in Blackaby, Een God van nabij.
Een boek dat me niet onberoerd laat. Een boek dat huiswerk meegeeft. Een 'devotional' (meditatief boek) leent zich er eigenlijk al niet voor om in één adem uit te lezen; dit boek al helemaal niet.

We moeten geestelijk verwerken wat we lezen. In praktijk brengen wat we lezen.
Het volk Israël moest 40 jaar in de woestijn blijven, doordat het een kans gemist had. Het had volhard in ongehoorzaamheid, en terwijl ze er vlakbij waren, moesten ze toch weer terug. Dit raakt mij. Hoe vaak hebben wij een afslag gemist? Hoe ver had God ons al kunnen leiden als wij ons hadden laten leiden, als wij sensitief waren geweest voor Zijn stem en gewillig om Zijn plannen te volgen?

Wandelen wij met God? Wandel ik met God?

We hebben zo vaak plannen en dromen over wat wij voor God zouden kunnen betekenen, maar die hebben nul en generlei waarde. Het gaat erom dat wij God om Zijn plannen vragen. Dan zal Hij zich openbaren en laten zien waar Hij aan het werk is. Dat is dan tevens een uitnodiging om daar mee te werken. Wij sluiten ons aan bij waar God bezig is, niet: God sluit zich aan bij onze plannen.

Dit is hard voor het vlees. Het doet me pijn. Het boek confronteert me met mezelf, met mijn eigenwilligheid, eigenwijsheid, vertrouwen op eigen capaciteiten.

Wanneer ik op het kruis zie, zie ik dat daar in de meest radicale zin met de eigen wil wordt afgerekend. Jezus' hele leven was de opoffering van Zijn wil aan die van de Vader.

De verzoeking in de woestijn was erop gericht om Hem van het spoor van de afhankelijkheid af te krijgen, om eer voor Zichzelf te zoeken, om het leven in eigen hand te nemen, om een eigen spoor te gaan. Maar Jezus wees dat alles af. Alleen in de wil van God te zijn, en daarin te bewegen. Is dat elk moment mogelijk?

Een mens leeft niet van brood alleen, maar van élk woord dat uit de mond van de Heere gaat. Dus al Zijn woorden nemen wij serieus. Zijn beloften van voorziening op Zijn tijd, en Zijn bevel tot gehoorzaamheid. Wij kiezen niet zelf de woorden uit, maar laten ons gezeggen. Wij vertrouwen op God, Hij zal voorzien. Daarom vond Jezus het niet nodig om zelf te voorzien.

God is een voorzienend God. Het vraagt vertrouwen en overgave van onze wil aan de Zijne, om het moment te verwachten dat Hij die voorziening ook zal realiseren.

Kunnen en durven wij zeggen: 'Uw wil en Uw tijd is perfect. Openbaar mij Uw plannen.' ?

God legt een woord van Hem in ons hart, als een zaad. Hij laat het uitkomen. Hij neemt het initiatief.

Wanneer wij God gehoorzamen, spreekt Hij weer (Francois Carr).

Het is Gods grote verlangen om met ons te wandelen, van den beginne al. Geloven we dat? Ik probeer het.